Lake Powell

We zijn hier twee volle dagen en op de tweede dag doen we een excursie in de Antelope Canyon, die we al in Nederland hebben geboekt. Vandaag willen we het water op, hier zie je de mooiste dingen en kunnen we lekker zwemmen. Het is even een zoektocht hoe we dit gaan doen. Campinginformatie doet ons achterover vallen, wat een prijzen voor boottochtjes! We speuren wat op internet en ontdekken dat je in het dorp sups (van die planken waar je staand op kan peddelen) en kayaks kan huren voor betere tarieven en rijden daarheen. Ik word helemaal hyper als ik zie waar je dan kan komen wat je dan te zien krijgt, supergaaf! We besluiten drie sups en één duokayak te huren. Met drie riemen worden ze op het dak van onze auto gebonden en daar gaan we! Nog even wat lekkere dingen voor onderweg gekocht en volgens de aan ons uitgelegde route naar het punt gereden waar we te water gaan. Zwemvesten aan, Luuk, Kasper en ik op een sup en C en Ole in de kayak. We hebben een route mee die niet fout kan gaan, eerst links waar we nog op het meer zijn en dan links een canyon in. Vooral daar zal het heel mooi worden. We zijn pas net onderweg als Kasper een beetje achterblijft, hij is al sinds de dag ervoor niet helemaal lekker. Bij het opzetten van de tent werd hij heel misselijk en sindsdien steeds hoofdpijn. We houden hem met pijnstillers op de been en hij houdt zichzelf groot omdat hij wil dat alles doorgaat maar nu zit hij spugend op zijn sup, zielig!!!!  Hij wisselt met Ole en hoeft dan voor in de kayak even niets te doen. C peddelt nu maar even voor twee. Ik vind het heel leuk om te suppen, het kost niet veel kracht, het water is rustig en je plonst er even in als je daar zin in hebt. Na een dik half uur gaan we de canyon in en even daarna wil C aanleggen om water te pakken. Oeiiiiiiiiii!!! Hij dacht dat hij kon staan, schrikt als dit niet zo is en sleurt de hele kayak om. Kas ook in het water (niet zo erg) en de waterdichte tas vol telefoons ook (wel heel erg). Pas als we later nog eens aanleggen komen we erachter dat de tas helemaal niet waterdicht is. We zitten op een heel smal stookje en ik zit met allemaal natte telefoons op mn schoot en kan ze niet aan de jongens geven omdat zij te ver weg zitten. Het is vreemd dat niemand begint te stressen, hun telefoon is ongeveer hun alles! Luuks telefoon begint heel hard te trillen en wordt loeiheet en iedereen wordt heel lacherig. Ik maak alles zo droog als mogelijk, en we gaan weer verder, iedereen gelukkig in opperbest humeur want deze dag is afgezien van het telefoondebacle echt spectaculair te noemen. Van ons vijven gebruiken alleen Ole en ik veel woorden om ons uit te drukken en het is dan ook Ole die op een gegeven momen zegt dat dit het mooiste is dat hij in zijn hele leven heeft gedaan. Ik snap hem wel, het is werkelijk adembenemend, peddelend in een steeds smaller wordende kloof, azuurblauw water, heel lauw zodat je er steeds zo in kan springen en meestal helemaal alleen zodat je er nog meer van geniet en je je heel nederig voelt in die overweldigende natuur. Op een gegeven moment komen er stees meer bochten en beginnen we ons af te vragen hoeveel verder we nog zullen gaan. We krijgen daar vanzelf antwoord op want even later peddelen we in water dat niet breder is dan de kayak lang... Dan zien we twee mensen voor ons die zelfs achteruit terug moeten. We kunnen nog net onze kayak en sups omdraaien, zo smal is het! We genieten intens, peddelen rustig terug en gaan op een van de weinige aanlegplekken even eten en drinken. Telefoons in de zon en wat foto's gemaakt met het fototoestel en de twee telefoons die het nog wel doen. Het is jammer dat je tijdens het varen geen foto's kan maken maar ik denk dat ik dit tochje nooit zal vergeten... De kloof wordt weer breder als we een bocht omgaan en ineens een rukwind met zand in ons gezicht krijgen. Bizar! Totaal niet zien aankomen. We laten ons meteen terugdrijven en gaan stilliggen in de bocht, beschut in het deel waar de wind niet komt. Het duurt best lang voordat we verder gaan, naar de overkant waar we weer gaan afwachten wat de wind gaat doen.

Die blijft aanhouden en we gaan soms toch kleine stukjes verder om dan toch weer te gaan schuilen en af te wachten. Eén keer gebruikt C het fluitje van zijn reddingsvest om Luuk en Ole te laten weten dat wij in een volgende inham liggen. Je ziet nu ook andere mensen schuilen en een boot gooit een lijn uit om mensen aan boord te trekken. Ik ben niet echt bang geweest maar hoopte wel heeeeel erg dat het niet ging regenen en/of onweren. De wind nam een heel klein beetje af en met veel inspanning (Kasper zittend op een sup en C en ik met al onze kracht in de kayak pedddelen en hem voorttrekkend), naar het beginpunt gekomen. Luuk en Ole driftig suppend, niet stoppen want dan werd je weer teuggeblazen. Sneu voor Kas dat hij half ziek was. Ole en ik vonden het spannende einde wel een avontuurlijke toevoeging aan ons tripje. Luuk zei op zijn Luuks heel droog: "Van mij had het niet gehoeven", haha! We komen net voor zessen aan bij de kayakshop. Eigenaar snapt er helemaal niets van dat het is misgegaan met onze waterdichte tas en biedt ons aan de tas te vergoeden en zegt dat hij helaas niet onze schade kan vergoeden. We laten het er maar bij zitten en zien huis wel weer verder. Ennnnnnnnn....... kopen vijf kilo rijst om alle apparaten in te laten drogen. We zijn erg hongerig en doen een snelle hap bij de Mac. Wat een waanzinning gave dag was dit! Jammer genoeg waait het op ons plekje te hard voor een vuurtje. Nog wel even lekker zitten en een wijntje en dan heel voldaan naar onze slaapzak.