Weer thuis

Tja, en dan zijn we weer thuis, ik schrijf mijn laatste verhaaltje nu, morgen begint het gewone leven weer in volle vaart en schiet het er zeker weten bij in. Vierde dag in Vancouver zijn we naar Whistler gereden, wintersportplaats bij Vancouver waar ook veel onderdelen van de Olympische winterspelen zijn gehouden. Heel vreemd om vanuit de stad weer heel snel tussen de besneeuwde bergtoppen te rijden, alsof we ineens weer terug zijn in de Rockies. Na een prachtige rit rijden we eerst naar het Olympisch dorp, heel hoog in de bergen. De schietbaan van het onderdeel biathlon is nog in gebruik en C praat met de twee hosts over hoe zo'n biathlon nu eigenlijk werkt. Schieten schijnt helemaal niet zo moeilijk te zijn, maar wel als je hartslag 140 is van het intensieve langlaufen. Jongens mogen schieten en liggen op hun buik met een geweer gericht op vijf punten naast elkaar (op een afstand van 50m). Lijkt mij onmogelijk om te raken maar Ole raakt er vijff van de vijf, Luuk vier en Kasper drie, toch niet zo moeilijk dus... Lege hulzen worden als trofee bewaard en als ze even later ook nog met een echte Olympische fakkel op de foto mogen, is deze ochtend wel weer een soort van hoogtepuntje.

Whistler zelf is een gelikt dorp, mooie bebouwing in wintersportsfeer en veel dure winkels. Even eten en winkeltjes kijken en vragen waar we een kanotochtje kunnen maken. Eigenlijk alleen omdat Kasper daar maar naar blijft vragen, want wij hoeven niet meer zo. Even buiten het dorp ligt een klein meer, zo klein en rustig, dat we de jongens even later met 1 kano en 1 kayak uitzwaaien. Over een uur weer terug, ok? Na een uur nog geen jongens... Ik zit met het fototoestel maximaal ingezoomd het meer af te speuren terwijl C moppert dat ik me niet zo ongerust moet maken. Na bijna nog een uur weet hij niet hoe snel hij de aanpeddelende Luuk uit de kayak kan trekken om er zelf in te springen om Ole en Kasper te zoeken. Wind tegen, ruzie over hoe je samen moet peddelen, kortom, een stressvolle terugtocht die Kasper vast niet voor ogen had toen hij dit graag wilde. Waren we nou toch maar meegegaan..... We rekenen het extra uur af (haha, blijf je zelf aan de kant omdat ook een kano huren hier megaduur is, kost het alsog dubbel...) en rijden weer richting camping. Als we daar 's avonds weer samen zijn met de Bogersen, beseffen we dat dit toch echt onze laatste avond is. We hebben van vertrekkende mensen een gasbarbecue gekregen; omdat we hier geen vuur mogen maken, hebben we het gaselement eraf gehaald en gebruiken het nu als een open haard. Nog hout van de vorige camping en nog een bijna volle fles aanmaakvloeistof maken dat de vlammen deze avond bijna een meter hoog zijn. Wat zullen we de avonden bij het vuur gaan missen!

Volgende ochtend pakken we op ons gemak in, om uur of 12 zijn we weer bij het strand en zwembad van Kitsilano. We genieten tot een uur of drie van de zon en gaan daarna nog even lekker eten en drinken bij Lokal, een leuke tent vlakbij het strand. We laten de twee stoeltjes die we hier hebben gekocht achter bij een dakloze vrouw die onder een boom bij de parkeerplaats ligt te slapen. Kasper legt ze zachtjes naast haar neer. In Lokal proosten we voor de laatste keer en kijken we terug, wat was dit een mooie reis, wat is alles goed gegaan en wat is Canada een geweldig land.... Nog 1 keer met zijn allen op de foto en dan naar het vliegveld.... Als we naar de auto lopen, zit de dakloze vrouw in ons stoeltje. C vraagt of ze lekker zit en legt uit dat wij ze voor haar hebben neergelegd. Ze zegt dat ze dacht dat iemand op weg naar het strand ze even had neergelegd en ze weer zou ophalen. Ze is er blij mee en zwaait naar ons "Have a safe trip!". Ik hoop het, ik verheug me niet op het vliegen, maar wat voelen we ons rijk dat we hier met zijn allen vijf weken waren...

Op het vliegveld auto inleveren, lange broeken aan en Canadese dollars opmaken. Rond half negen stijgen we redelijk rustig op, of ga ik er gewoon aan wennen? Na het eten probeert iedereen te slapen, lukt aardig maar ik ben met lichte hoofdpijn gaan slapen en na het ontbijt is migraine compleet en is C net op tijd met het inzamelen van k.tszakjes, genant! Ook heel vervelend want in Londen moeten we al afscheid nemen van de Bogersjes, maar door mijn migraine ben ik niet meer zo'n gezellige reisgenoot. Na twee uur op Heathrow zwaaien we onze reisfamilie uit. Nu al met weemoed, we zien elkaar volgende week weer, maar hebben allemaal wel een beetje het gevoel dat dit once in a lifetime was. Misschien niet met "de groten", maar wel met alle kids.

En dan van Londen naar Amsterdam, vluchtje van niks, maar lang genoeg om laatste hoofdpijn weg te slapen. Op Schiphol ontvangst van ouders, fijn om ze te zien, maar tis even slikken dat alles voorbij is... Jongens slapen van 22.00 uur tot 13.00 uur! Dan maken we ze wakker, toch maar weer een beetje in t ritme komen! Lunch met bruin brood en belegen kaas fietst erin, heerlijk.....

En nu weer de start van een druk jaar! Ik hoop dat we nog lang kunnen "teren" op onze reis. Dank voor jullie belangstelling!